Piękne miasto położone zaledwie 15 mil od „najpiękniejszego” miejsca w Wielkiej Brytanii, z dużo mniejszą liczbą turystów

Ze swoimi uroczymi brukowanymi placami, zabytkowymi budynkami i górującą nad miastem katedrą, widoczną z odległości wielu kilometrów zza bagien, to ładne miasteczko jest często zapomnianym klejnotem wschodniej Anglii, przyćmionym przez Cambridge, położone zaledwie kilka mil dalej.

„Wyspa Ely” została tak nazwana, ponieważ można było się do niej dostać tylko łodzią, dopóki w XVII wieku nie osuszono podmokłych bagien. Nadal podatne na powodzie, to właśnie te wodne otoczenie nadało Ely jej pierwotną nazwę, „Wyspa Węgorzy”, i jej raczej eteryczne, tajemnicze piękno.

Ely jest zbudowane na wyspie Kimmeridge Clay o powierzchni 23 mil kwadratowych (60 km ² ). To niewielkie miasto w Cambridgeshire, z dominującą wspaniałą katedrą, znajduje się zaledwie 14 mil na północny wschód od miasta hrabstwa Cambridge, często opisywanego jako najpiękniejsze w Wielkiej Brytanii. Wznoszące się nad Cambridgeshire Fens, Ely jest miastem docelowym często pomijanym ze względu na swojego światowej sławy sąsiada.

Ely było znane z połowu węgorzy, a galaretowate węgorze były popularnym daniem, przyciągającym nawet klientów z Londynu. Historia węgorzy w Ely jest corocznie obchodzona podczas Ely Eel Festival, który obejmuje wydarzenia takie jak konkurs rzucania węgorzami (oczywiście z użyciem zabawek węgorzowych) i paradę prowadzoną przez gigantycznego węgorza. Miasto szczyci się również Eel Trail, oznaczonym szlakiem, który podkreśla dziedzictwo miasta związane z węgorzami poprzez sztukę publiczną i miejsca historyczne. Chociaż węgorze były kiedyś istotną częścią lokalnej gospodarki i diety, ich populacja zmniejszyła się w ostatnich latach. Jednak trwają działania mające na celu ochronę i zwiększenie ich liczebności.

Z dala od węgorzy miasto ma fascynującą historię. Oilver Cromwell mieszkał w Ely od 1636 do 1646 roku po odziedziczeniu plebanii St Mary, XVI-wiecznej posiadłości — obecnie znanej jako Oliver Cromwell's House — po bracie swojej matki, Sir Thomasie Stewardzie. Dom jest obecnie otwarty dla zwiedzających.

Ale prawdziwą gwiazdą jest oczywiście Katedra w Ely. Jej początki sięgają 673 r., kiedy to św. Etheldreda założyła na tym miejscu klasztor. Jednak obecna katedra, zbudowana w stylu normańskim, rozpoczęła budowę w 1083 r. przez opata Simeona. Proces budowy był długi, trwał ponad 268 lat, a ostatnie części, takie jak wieża ośmiokątna, zostały zbudowane w XIV wieku.

Później stała się „pierwszą wielką katedrą, która została gruntownie odrestaurowana”. Prace rozpoczęto w 1845 r. i ukończono prawie trzydzieści lat później; większość prac została „z sympatią” wykonana przez architekta George’a Gilberta Scotta. Jedyny labirynt chodnikowy, jaki można znaleźć w angielskiej katedrze, został zainstalowany pod zachodnią wieżą w 1870 r.

Przez ponad 800 lat katedra i towarzyszące jej budynki — zbudowane na wysokości 68 stóp (21 m) nad pobliskimi bagnami — miały wizualny wpływ na miasto i jego okolice. Geograf John Jones, pisząc w 1924 r., donosi, że „z dachu King’s Chapel w Cambridge, w pogodny dzień, Ely [katedra] jest widoczna na horyzoncie, co jest wyrazem płaskości bagien”. W 1954 r. historyk architektury Nikolaus Pevsner napisał, że „gdy zbliżamy się do Ely pieszo lub na rowerze, a może w otwartym samochodzie, katedra dominuje nad obrazem na wiele mil dookoła... i z każdego miejsca oferuje zarys inny niż jakakolwiek inna angielska katedra”.

Lokalna historyczka Pamela Blakeman zauważyła, że ​​„wokół [katedry] ... skupiona jest największa w kraju grupa średniowiecznych budowli, które są nadal w codziennym użytkowaniu”.

Popularna strona internetowa z recenzjami podróży Muddy Stilettos napisała, że ​​Ely „ma wiele zalet – bezpośrednie pociągi do Cambridge (19 minut) i Londynu (70 minut), mnóstwo indie i oczywiście katedra. Nie ma tam pagórków, ale płaskie, podmokłe tereny wiejskie mają dziwny rodzaj piękna, który pokochasz”.

Nazwali też katedrę w Ely „jednym z cudów wschodniej Anglii”, dodając, że „widzenie tego cudu architektury wznoszącego się nad płaskim widokiem musi sprawiać, że życie tutaj staje się codzienną przyjemnością. Ulice są usiane zabytkowymi domami jak z pocztówki i uroczymi małymi brukowanymi placykami, a miasto leży nad piękną rzeką Great Ouse, gdzie można wiosłować i spacerować do woli”.

Jeśli chodzi o jedzenie i napoje, The Old Fire Engine House zostało uznane za „tradycyjną restaurację i galerię sztuki w przepięknym georgiańskim domu, w której serwuje się potrawy inspirowane kuchnią Fens”.